To know me better...
Γεια σας..Ας γίνουν οι πρώτες συστάσεις..Ξεκινώντας να δικαιολογήσω τον τίτλο του blog μου. Είχα την τύχη να γεννηθώ η μεγαλύτερη σε μια οικογένεια που αποτελούνταν από δυο γονείς με μεγάαααλες προσδοκείες και μετά απο μένα ακολούθησαν άλλα δύο κορίτσια.Πριν βιαστείτε να πείτε "τυχερός πατέρας" κτλ., να σας πω πως ο πατήρ μου δε νοιώθει και πολύ τυχερόςγιατί, αντί να τον νταντεύουμε, η κάθε μια μας ασχολείται με τη ζωάρα της και τον αφήνουμε μόνο και ταλαιπωρημένο και μια ζωή παραπονιέται, Ας μιλήσουμε καταρχάς γι αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και πως ΕΓΩ τον έχω απογοητεύσει.
Πρώτον, δεν γεννήθηκα αγόρι. Αποφάσισα λοιπόν πως πρέπει να ρθω στον μάταιο τούτο κόσμο σαν κορίτσι και να κάνω όλα όσα κάνουν τα κορίτσια.Να παίζω με κούκλες, να μου αρέσει το ροζ χρώμα και τα καλλυντικά. Ο πατήρ λοιπόν στον παροξυσμό της άρνησής του απο μικρή με έσπρωχνε στα αθλήματα- γιατί έτσι μεγαλώνεις τον σωστό γιο- και δεν είχα το δικαίωμα να σταματήσω. Επίσης απαιτούσε σπαρτιατική πειθαρχία απο μένα. Εγώ γεννήθηκα αντισυμβατική οπότε όλες μας οι κατα τα άλλα πολιτισμένες συζητήσεις -αυτές δηλαδή που δεν έφευγαν πιάτα και ποτήρια στους τοίχους- κατέληγαν με έμενα να κλαίω και ένας καταρράκτης απο μύξα να τρέχει απ τη μύτη μου και ο γλυκούλης πατήρ μου να ωρύεται "μη κλαις" και "μη κλαις, θα νευριάσω" πάνω απο το κεφάλι μου. Και εγώ αναρωτιόμουν "ακόμα δηλαδή δεν έχει νευριάσει;" και δωσ του τα δάκρυα και τα αναφυλητά. Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό που ήθελε ο πατέρας μου να πει είναι :"δεν κλαίνε οι άντρες ρε φλώρε!!" Αλλά που μυαλό τότε!!! Παρένθεση, έχετε παρατηρήσει πόση μύξα παράγει ένας άνθρωπος όταν κλαίει; Δηλαδή που ήταν κρυμμένη τόσο καιρό αυτή;(πρώτη απογοήτευση).
Το κορυφαίο ήταν στην εφηβεία που αποφάσισα ότι θα έχω φίλο. Πάντα θα θυμάμαι τη πρώτη φορά που με είδε να κάθομαι σε ένα πάρκο δίπλα από το αγόρι μου. Κάναμε να μιλήσουμε καμιά βδομάδα!!Χαμός!! Τότε μάλλον κατάλαβε πως τόσα χρόνια η πρωτότοκή του ήταν κορίτσι (δευτερη απογοήτευση)...Και κάπως έτσι περνούσε ο καιρός με βαθμούς και κλάμματα.
Ας ανοίξουμε το κεφάλαιο βαθμοί. δεν δικαιούμουν να πάρω ποτέ κάτω απο 18 και το 18 ήταν το μέτριο..Πρώτη γυμνασίου λοιπόν ήταν- σαν χθές το θυμάμαι χριστούγεννα κοντά, έπεφτε η νιφάδα από το παράθυρο- και φέρνω ένα ωραιότατο 12 στα μαθηματικά. Μπαίνω στο σπίτι σαν παπαρούνα και ξεσπά διπλωματικό επεισόδιο. Το τι άκουσα εκείνη τη μέρα δε λέγεται...Τελικά με τα χρόνια ο γλυκούλης αποδέχτηκε πως η σχέση της κόρης του με τα μαθηματικά θα μείνει σε πλατωνικό επίπεδο και δεν ξανάκουσα τίποτα γι αυτό.(τρίτη απογοήτευση).
Πολιτικά τώρα...μεγάλωσα, ομόρφυνα, περπατούσα και έτριζε η γη ένα πράγμα...τελειώσαμε και το πανεπηστήμιο και έρχονται οι εκλογες. έχοντας διαμορφώσει πολιτική άποψη και μεγαλωμένη σε μια κατα τα άλλα δημοκρατική οικογένεια κάνω το λάθος να του εκδηλώσω της ψήφο μου και να υποστηρίξω την επιλογή μου αυτή. Έχετε δει ποτέ πως ο Bruce Banner μετατρέπεται σε Ηulk; Έτσι ακριβώς αλλά σε κόκκινο ήταν ο πατέρας μου εκείνη την αποφράδα ημέρα(τέταρτη απογοήτευση).
Γάμος τώρα.. βιώνοντας μια κατα τα άλλα γεμάτη ως τώρα ζωή και έχοντας ζήσει αρκετά στο επίπεδο των σχέσεων έφτασα να μένω με τους δικούς μου γιατί ναι μεν εργάζομαι αλλά-συμφωνα με τη μητέρα- είμαι ανίκανη να κρατήσω λεφτά στην τσέπη μου, αποφάσισα πως απέχω πολύ από το γάμο. Ο πατέρας μου λοιπόν βιάζεται να δει εγγόνια και να με "πασάρει" σε κάποιον άλλο και απορώ γιατί!!! Όσο λοιπόν του ξεκαθαρίζω πως η μέρα αυτή αργεί πολύ και όσο και να μου τάζει χωράφια και προίκες που δε ξέρω κατα πόσο υπάρχουν ή τις επινόησε εκείνη τη στιγμή εγώ δεν παντρεύομαι, τόσο πιο πολύ τον απέλπίζω(πέμπτη παογοήτευση).
Αυτά όσον αφορά την κολώνα του σπιτιού μας..Τώρα μόλις μου έκανε και κριτική γι αυτά που γράφω.. δεν του άρεσαν!!!Σοκαριστικό!!Η γνωριμία μας θα συνεχιστεί σε άλλες αναρτήσεις...Σας φιλώ